Antichamber. Mening.

Antitchber is een spel dat, mensen die niet onverschillig staan voor iets ongewoons of liefdevolle puzzels, vatbaar voor filosofie of erdoor wordt weggevoerd, gewoon verplicht is om vertrouwd te raken. Een project dat om zonder bewondering over te praten, is precies zoals het vinden van zoveel woorden om het volledig te beschrijven, het is onmogelijk.

Misschien begin ik met het feit dat er geen logica in dit spel is. T.e., Zij is als het ware, maar het is zo moeilijk om het te vangen dat het gemakkelijker is om onlogicaliteit te accepteren zoals gegeven. Er zijn verschillende regels die tijdens het spel van pas komen. Onthoud ze door borden te lezen of per ongeluk een nieuwe plek te openen met behulp van deze trucs: kijk vaker terug; Terug naar voren lopen is nuttig; Als je in een cirkel loopt, ga dan verder; Soms moet je teruggaan, zelfs als er geen doodlopende weg is; Probeer altijd en overal een reserve van “cuboenergie” te hebben in uw “gadget”; Zag onmiddellijk iets ongewoons of nieuwe studies … en dit is niet de hele lijst, maar ik probeerde de belangrijkste over te brengen.

Al “in de lobby” verrast het spel ons met een ongebruikelijke aanpak – de instellingen van het spel, als het ware, zijn genaaid in het spel zelf. T.e. Je, al een speler die kan springen, rennen, in een kubus verschijnen, op een van de muren waarvan de variabele instellingen zijn ingesteld. U kunt elke wijziging visueel opmerken of uw personage controleren. In dezelfde “lobby” zal je een groot aantal keren teruggeven, omdat het erin zit, aan de andere muur, een kaart en het pad dat je hebt afgelegd, is getekend.

Ik zal meteen een reservering maken – denk niet dat als je, door de labyrinten dwaalt, het recht naar rechts draaide, een vierkant voor jou op de kaart zal trekken. U zult in dit geval hoogstwaarschijnlijk niet eens terugkeren naar het punt van waaruit u bent begonnen. De kaart leeft zijn eigen leven en is uitsluitend gecreëerd om je snel te leveren aan reeds open locaties, om te laten zien waar de doden zijn, en waar kun je anders iets openen en je informeren over waar je bent begonnen en waar je nu bent.
Maar terug naar de “lobby”. Achter je zit glas, waarachter drie deuren, meer dan één, pronkt met “exit”.

En op de derde muur heeft de allereerste foto van jou, met een menselijk embryo, dat, dubbelzinnig, je suggereert om te beginnen. Eigenlijk benaderen we de kaart en ..

… en dat is het. Hier verdwijnt u het volgende uur of twee, naar de dichtstbijzijnde terugkeer naar de lobby. De opkomende en verdwijnende steunen onder u, circulerende labyrinten, eindeloze gangen, het scheuren van bewustzijnsovergangen van de ene meting naar de andere, filosofische en multi-cijfers hints-punishes en zinnen in de gangen vallen in de gangen in de gangen in de gangen in de gangen in de eerste twee uur van de game vallen in de eerste twee uur van de game.

Eerlijk gezegd, na deze twee uur te hebben gepasseerd, voelde ik me in een doolhof met een Minotaur totdat ik de eerste gadget tegenkwam, die volledig nieuwe kansen voor ons opent, evenals nieuwe bewegingen en nog meer geavanceerd en in tegenstelling tot vorige – de mysteries van de ontwikkelaars (lees als “Riddles of Alexander Bruce”).
Het lijkt erop dat je al bent aangepast en de truc van het spel begon te begrijpen, het bewustzijn kalmeerde langzaam, maar toevallig, nadat ze per ongeluk met je kamer naar een kamer ga, gooien ze je op, kijken naar wat je begrip van het spel en de natuurkunde met geometrie als geheel gewoon uitzet en begint te breken en begint te breken ter plaatse.

Over het algemeen is een van de eerste attracties van het spel dat je tegenkomt, bijna in de eerste plaats, een “museum” (ik noem het dat). Natuurlijk zullen er veel musea in het spel zijn, maar alle anderen zullen worden gewijd aan hoe het spel is gemaakt en verschillende paasdames erin. En dit museum is een museum.

Natuurlijk zullen ieder van jullie https://casinobetspino.nl/ minstens één keer, voor de hele tijd van passage, opkomen in het idee dat het spel enigszins doet denken aan een “portaal”, maar hoe verder je verder gaat met de lijn van voortgang tot het einde van het spel, hoe meer je deze gedachte zult verwerpen. Of je het nu leuk vindt of niet, het ‘portaal’ is eenvoudig te schande te maken, vergeleken met de anti -kamer.

De game voelt zich eigen, een speciale sfeer, die perfect is aangevuld en verzadigd met verschillende geluidspaden: van de geluiden van de natuur tot volledig geschikte, muzikale composities (osters), waarvan er één (titel) zal worden aangegeven helemaal onderaan de post.
Wat nog meer, wat betreft de sfeer, is het gevoel dat je, zo niet in het hoofd van de maker van het spel bent, dan, althans in een van zijn sluwe fantasieën, die geleidelijk, na het toepassen van krachten, je leidt tot de belangrijkste gedachte van het spel en wat de auteur van het project probeert ons aan ons te brengen om ons aan ons over te brengen.
Simpel gezegd, het bereiken van een bepaalde puzzel, de gedachten die verband houden met de doorgang ervan of een kleine inval raakte het hoofd van het feit dat het spel geen pauzes of een andere geeft, en dan worden ze vervangen door het idee dat bij het creëren van deze specifieke, puzzel, Alexander Bruce en geteld op dergelijke emoties en gedachten van het spel, het gevoel niet de tijd van iemand verlaat. Volgende. Slechts in minuten dat u voorlopig bent dat u ver van het begin klom en in productieve eenzaamheid afdwaalde, het gevoel van bewakingsbladeren. Maar zelfs in dergelijke situaties, kom je af en toe een soort easterklepen tegen, die, alsof de letters al lang zijn verlaten door de auteur, op de bovenste en onderste planken van het kabinet liggen, enigszins bedekt met stof, maar ons vertellen over de verdiensten van de ontwikkelaar en de “zaken van het verleden”. Over het algemeen lijkt het op een geklets van Alex, ze zeggen: “Ik wilde genieten van een onafhankelijk spel? Maar nee! En hier ben ik!”. Hoewel dit misschien alleen mijn problemen zijn.

Welnu, we gaan naar de meest elementaire één, deze zijn natuurlijk “stickers” op de muren met verschillende schetsen van sommige gedachten die in tekstvorm verschijnen als u op de foto klikt. En die, zo niet filosofisch wordt genoemd, dan kun je diep en trouw noemen om te worden genoemd.

En zelfs als deze stickers je niet helpen om een segment in het spel te doorlopen (hoewel ze vaak een hint hebben), dan lost het tenminste je hersenen uit, het afleiden van gedachten van het oplossen.
Er zijn een groot aantal van deze stickers, maar allemaal, zoals ze zeggen: “Tegen de plaats”. Elke sticker die u opent (en hiervoor moet u deze benaderen en op de foto klikken) wordt afgezet op de eerste muur in de “lobby”, waar we de eerste van hen al hebben gezien – het menselijke embryo.

En zelfs als je zo gepassioneerd bent over het spel dat je gewoon geen tijd hebt om te stoppen en de sticker te lezen, dan zul je door het te activeren altijd alleen in de “lobby”. Daar kun je een foto openen die eruitziet

Een ander kenmerk van de game is dat er geen azen in zitten. T.e., Helemaal niet. Het lijkt erop dat in zo’n spel gewoon dat een groot aantal azen kon worden geblokkeerd en dan zouden ze trouwens zijn! Maar nee. Je CHSV is zo grappig genoeg met elke gepasseerde puzzel.

Maar in tegenstelling tot de afwezigheid van Achovka, vindt dit project een groot aantal oosterse regels, geheime kamers en dubbelzinnige referenties voor die er echt waardig uitzien, zoals de weg naar hen.
Zelfs na het behalen van het spel, lijkt het mij dat ik niet alle geheime kamers heb geopend, en er zijn nog ongeveer 3-4 geheimen over.
Hier heb je hoe de game is gemaakt-zijn concept, en het complete verhaal van de creatie van de “gadget” waarmee je haast en die je verbetert, de hele game, inclusief verschillende modellen in verschillende stadia van creatie, en referenties naar verschillende motoren en games op basis van hen, en de andere games die niet voltooid zijn of niet fame, is de set enorm. En je hebt gewoon geen tijd om te wanhopen van het feit dat je een half uur hebt besteed aan het oplossen van de puzzel, en het verhoogde je voortgang niet voor een IoT.

Wat betreft de plot, dan is het niet zinloos. We passeren niet alleen puzzels, proberen uit het doolhof te komen (het zou te saai zijn), maar proberen ook in donkere materie te komen, die periodiek buiten het bereik van ons vliegt en vergiftigd is met zijn mysterie en verborgen eigenschappen.

Nou, het lijkt erop dat. Hij zei over het belangrijkste ding, de rest alleen 🙂

Concluderend zou ik willen opmerken dat ik in het spel 16 uur pure gameplay heb doorgebracht (zonder AFC en verzakking in de lobby) – dit zijn twee slapeloze nachten en een klein dagelijks leven. Gedurende deze tijd slaagde ik erin om blij te zijn met het spel, enthousiast over een paar uur, haat het spel en liefde opnieuw, omdat het einde daar meer is dan logisch, sfeervol en ideologisch.

Siddhartha Barnhornorn – Antichamber Suite

De beste opmerkingen

Als dit is waar ik aan denk, is dit geen kaart van alle niveaus, maar slechts één die u waarschijnlijk al hebt geslaagd en als u zorgvuldig kijkt, zult u het ontdekken. En ik ben geïnteresseerd in iemand is aangenomen, genaamd Laying the Foundation en het einde van het einde (zodat ze op de kaart ophouden grote vierkanten te zijn en klein te worden).
P.S. Ik heb alle foto’s verzameld en

De game sleepte veel sterker dan ik had verwacht. Trok altijd een sterke verandering in de omgeving (bijvoorbeeld, en er is compleet anders dan je eerder zag), games met de geest. Al deze teleportaties, puzzels tegelijkertijd veroorzaakten genot en gedwongen serieus te denken. En uiteindelijk werd alles vaak gereduceerd tot een zeer eenvoudige oplossing, die meestal het moeilijkste is om aan te bedenken (zoals ze zeggen, je wilt goed verbergen – verbergen je op de meest prominente plek).
Tekenen kunnen niet alleen indirect betrekking hebben op de passage van sommige niveaus, maar ook om te speculeren over situaties in het echte leven.
Dit spel zal waarschijnlijk niet overslaan … 🙂

Nou, gewoon, de volgende keer, maak je volledig kennis met het materiaal voordat je commentaar geeft. Anders komt u weer in een prosak;)

Bedankt. Laat het me weten als ik afdrukken of fouten zag. Ik zal het repareren.

Ik ben net gestopt in een stadium van haat. Ja, de eerste minuten van het spel zijn over het algemeen erg aangenaam. Niet -standaard puzzels, allerlei takken in het doolhof met hun taken. Alles was erg interessant. Naar de eerste problematische plek. Ik miste het onderdeel op één knooppunt van het doolhof en besloot dat er niets was om iets aan te vangen – andere takken. Maar ik vond ook het verdere pad niet. En de meest saaie component van deze game begon – een monotone overkill van alle plaatsen die elke hoek bezocht en bekeken. Ja, dit is de ontrafelende puzzel, maar lopen op dezelfde eens een eens interessante labyrinten is erg saai. Bovendien blijft het spel op bepaalde plaatsen bewaard en moet je weer weer gaan. En er was ook een catastrofaal ontbrak aan de mogelijkheid om op de kaart op de kaart te voegen.

Hier heb ik één chip voor mezelf gemarkeerd. Op de kaart in de lobby kunt u opmerken waar welke passages eindigen met een doodlopende weg, waar u iets anders kunt openen en waar overgangen van de ene locatie naar de andere worden gemaakt. Dead -uiteinden worden bijvoorbeeld aangegeven door afgeronde tekens, overgangen naar andere locaties met pijlen, maar de plaatsen waar je nog steeds kunt passeren, worden bepaald met behulp van grote vierkanten op de kaart.
Soms probeerde ik de puzzels op te lossen die ik met mijn hand zwaaide.

Ergens diep in de hersenen was er een verlangen om in een spel te komen waar fysieke en wiskundige wetten niet zouden werken. En sommige mensen konden dit idee tot leven realiseren! Ik heb net het spel gelanceerd en “verdronken” gedurende 4 uur – voor mij is Antichamber een van de meest verlengende en interessante spellen.